Ramadan: Een Herinnering aan Eenheid

Ramadan: Een Herinnering aan Eenheid

Door Shaykh Muhammad Naasirud-Deen al-Albaani (sunnahonline.com)

Vertaald door AlMutaqqun.tk

Abu Hurayrah (radiAllahu anhu) heeft overgeleverd dat de Profeet (sallAllahu alaihi wa

salaam) zei: “Vast wanneer zij vasten, beëindig het vasten wanneer zij hun vasten

beëindigen en offer op de dag dat zij offeren.” (Overgeleverd door at-Tirmidhi (2/37).

Shaykh al-Albaani heft het authentiek verklaard in as-Sahihah (nr. 224)

Al-Bayhaqi vertelt van Abu Hanifah, die gezegd heeft: ‘Ali ibn al-Aqmar vertelde aan mij van

Masrooq die gezegd had: Op de dag van ‘Arafah ging ik bij ‘Aishah naar binnen, dus zei ze:

“Bedien Masrooq met wat haverbrij en maak het zoeter.” Masrooq zei: Niets weerhield mij

deze dag van vasten behalve dat ik vreesde dat het de dag van het offer zou zijn. Dus zei

‘Aishah tegen mij: “De dag van het offer is wanneer de mensen offeren en de dag van

het beëindigen van het vasten is wanneer de mensen hun vasten beëindigen.”

De keten van overlevering is jayyid (goed) vanwege hetgeen vooraf is gegaan.

De hadith begrijpen

Imam at-Tirmidhi zegt na het citeren van de hadith:

“Eén van de mensen van kennis heeft deze hadith uitgelegd door te zeggen: De betekenis is te

vasten en het vasten te beëindigen tezamen met de Jamaa’ah en de meerderheid van de

mensen.”

As-San’aani heeft in Sublus-Salaam (2/72) gezegd:

“In deze (hadith) is een bewijs dat het in overeenstemming zijn met de mensen geaccepteerd

is in het vestigen van ‘Eid en dat de individuele persoon die gelooft dat het de dag van ‘Eid is

– vanwege het zien van de maan – verplicht is om in overeenstemming te zijn met de mensen,

en dat de uitspraak van de mensen – betreffende het gebed, het verbreken van het vasten en

het offeren – bindend is voor het individu.”

Ibn al-Qayyim (rahimahullah) heeft deze betekenis genoemd in

Tahdhibus-Sunan (3/214) en zei: “Er wordt gezegd: Hierin is een weerlegging van degenen

die zeggen dat het toegestaan is voor degene die de posities van de maan kent vanwege

astronomische berekeningen, om te vasten en het vasten te beëindigen, zelfs als anderen het

niet weten. Er wordt ook gezegd dat de individuele getuige die de maan ziet maar wiens

getuigenis niet geaccepteerd is door de qaadi (rechter), niet vast, net zo min als dat de mensen

vasten.”

Abul-Hasan as-Sindi heeft in Haashiyah ‘alaa Ibn Maajah na het noemen van de hadith van

Abu Hurayrah die overgeleverd is door at-Tirmidhi, gezegd: “En de duidelijke betekenis is

dat er geen ruimte voor individuele (meningen) is om deze zaken binnen te gaan, noch om

hier individueel in te handelen. Deze kwestie leidt terug tot de imam en de Jamaa’ah. Het is

verplicht voor het individu om de imam en de Jamaa’ah te volgen. Daarom heeft het individu

geen recht wanneer hij de maan ziet maar de qaadi zijn getuigenis afwijst en moet

hij de Jamaa’ah hierin volgen.”

En dit is de duidelijke betekenis van de hadith en dit wordt benadrukt door het feit dat ‘Aishah

(radiAllahu anha) het gebruikte bij Masrooq toen hij zichzelf weerhield van het vasten op de

dag van ‘Arafah, uit vrees dat het de dag van het offer zou kunnen zijn. Dus legde zij hem uit

dat zijn individuele mening hierin geen waarde heeft en dat hij de Jamaa’ah zou moeten

volgen. Dus zei ze tegen hem: “De dag van het offer is wanneer de mensen offeren en de dag

van het beëindigen van het vasten is wanneer de mensen hun vasten beëindigen.”

En dit is gepast voor de gemakkelijke en tolerante Shari’ah, waarvan het één van de doelen is

om de mensen samen te brengen, hun rangen te verenigen en alles van de individuele

meningen wat hun wijdverspreide eenheid zou verbreken, bij hen vandaan houden. Dus geeft

de Shari’ah geen enkele waarde aan de individuele mening in zaken betreffende ‘ibaadah

jamaa’iyyah (collectieve handelingen van aanbidding),

zoals het vasten, ‘Eid en het gezamenlijke gebed, zelfs wanneer de mening correct is, vanuit

één gezichtspunt. Zien jullie niet dat de Sahaabah (de Metgezellen) – radiAllahu anhum –

altijd achter elkaar baden? Onder hen waren degenen die van mening waren dat het aanraken

van een vrouw of het vloeien van bloed uit het lichaam de wudhoo’ (wassing) ongeldig

maakt, samen met degenen die deze mening er niet op na hielden. Onder hen waren degenen

die het gebed compleet maakten tijdens het reizen terwijl anderen het verkortten. Deze en

andere soortgelijke meningsverschillen weerhielden hen er echter niet van om gezamenlijk te

bidden achter een enkele imam en het als aanvaardbaar te achten. En dit is omdat ze wisten

dat tafarruq (opsplitsen) in de religie slechter is dan het hebben van ikhtilaaf (geschillen) in

sommige meningen. Deze kwestie bereikte bij één van hen het punt dat hij op de grote

bijeenkomsten zelfs geen enkele mening acceptabel achtte die verschilde met de mening van

de

grote imam; zoals op de bijeenkomst in Mina (gedurende de Hadj), tot op het punt dat hij het

handelen volgens zijn mening totaal verliet op die bijeenkomst, vluchtend van datgene wat uit

dit kwaad voort kon vloeien vanwege het handelen volgens zijn eigen mening.

Aldus heeft Abu Dawud (1/307) overgeleverd dat ‘Uthmaan (radiAllahu anhu) vier rak’ahs

bad in Mina waarop ‘Abdullaah ibn Mas’ood heb bekritiseerde door te zeggen: “Ik heb twee

rak’ahs gebeden met de Profeet (sallAllahu alaihi wa salaam) en twee rak’ahs met Abu Bakr

en twee rak’ahs met ‘Umar en twee rak’ahs met ‘Uthmaan in het begin van zijn heerschappij

en daarna voltooide hij het (door vier rak’ahs te bidden). Daarna zijn de manieren onder jullie

allemaal verdeeld. Ik hoop dus dat er van deze vier rak’ahs twee geaccepteerd worden.” Toen

bad Ibn Mas’ood vier rak’ahs. Dus werd er tegen hem gezegd: “Je bekritiseert ‘Uthmaan maar

toch bad je er vier?” Hij zei: “Verschillen is slecht.”

De keten van overlevering is

Sahih (authentiek) en iets soortgelijks is overgeleverd van Abu Dharr in de Musnad (5/155)

van Imam Ahmad (radiAllahu anhum).

Degene die dus doorgaan met opsplitsen met betrekking tot het gebed en degenen die

weigeren om de lokale imams te volgen in sommige moskeeën, met name in het witr gebed

tijdens de Ramadan, en als bewijs gebruiken dat dit tegen hun madhhab ingaat, zouden na

moeten denken over de bovengenoemde hadith en athar. Eveneens degenen die beweren

kennis van astronomie te hebben en die alleen vasten en hun vasten alleen beëindigen volgens

hun eigen mening, voor- of achterlopend op de meerderheid van de moslims en daar geen

probleem in zien, zouden ook na moeten denken over de eerdergenoemde bewijzen. Ze

zouden dus allemaal de genoemde kennis moeten overdenken. Misschien zullen ze een

genezing voor zichzelf en hun onwetendheid en waanideeën vinden zodat ze samen met hun

moslimbroeders tot een verenigde rang zullen behoren want de Hand van Allah is boven de

Jamaa’ah.